گزارش ده مورد درمان و کنترل موفقیت آمیز پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان های ایمنوساپرسیو رایج با مایکوفنلات موفتیل

زمینه و هدف: پمفیگوس ولگاریس از بیماری های اتوایمیون تاولی می باشد که در کشور ایران شایع است. در این بیماری اتوآنتی بادی ها بر علیه یکی از اجزاء اتصالات سلول های اپیدرم به نام دسموگلین 3 ایجاد می شوند. گرچه کورتیکواستروئید خوراکی به عنوان خط اول درمانی در این بیماری شناخته شده و به کار می رود ولی در بسیاری از موارد به علت بروز عوارض جانبی یا عدم پاسخ درمانی مناسب از داروهای ایمنوساپرسیو دیگر به عنوان درمان همراه یا کمکی استفاده می شود. از داروهای ایمنوساپرسیو جدید می توان به مایکوفنلات موفتیل اشاره کرد. هدف این مقاله، گزارش ده مورد درمان و کنترل موفقیت آمیز پمفیگوس ولگاریس مقاوم به درمان های ایمنوساپرسیو رایج با مایکوفنلات موفتیل است. معرفی بیمار: در این گزارش ده بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس که به درمان های رایج پاسخ کلینیکی مناسبی نداده بودند تحت رژیم درمانی پردنیزولون ومایکوفنلات موفتیل قرار گرفتند که بهبودی تقریباً در تمام موارد طی 4- 3 هفته آغاز شد و بعد از 10-8 هفته، کنترل کامل بیماری حاصل گردید. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر خوب و عوارض کم، مایکوفنولات موفتیل دارویی مناسب جهت درمان بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس همراه با مشکلات کبدی، کلیوی، بروز عوارض جدی کورتیکواستروئید و موارد مقاوم به درمان های رایج ایمنوساپرسیو است.